Ekstremizam se danas više nego ikada spominje kako u društvenom tako i u političkom kontekstu. Kako se ekstremizam može definisati kao radikalno zastupanje određenog mišljenja, ideje ili načina delovanja van normativno prihvatljivih okvira, tako se po nekom opštem principu može podeliti na etički, verski i politički. Ekstremizam se može nazvati nasilnim delovanjem jer između ostalog iz njega proizilazi terorizam, te se nasilni ekstremizam odlikuje verovanjem i akcijama ljudi koji podržavaju ili koriste nasilje za ostvarenje svojih verskih, ideoloških ili političkih stavova. Ono što je bitno navesti jeste i činjenica da su neke od stavki koje doprinose ovom načinu delovanja nerazumevanje različitosti, nepopustljivost prema određenim stavovima i mišljenjima kao i ne razumevanje stvaranju individualnosti pojedinca koji ne pripada određenim grupacijama. S razvojem tehnologije i informacionih sistema, ekstremizam dolazi do širenja na globalnom nivou. Nezaposlenost mladih, nizak nivo samopoštovanja, kao i neobaveštenost i nezainteresovanost za politiku ključni su neki od preduslova za prihvatanje radikalnih stavova i gledišta, a samim tim i ekstremističkog načina delovanja i mišljenja. Po istraživanjima CESID-a iz 2016. godine govore nam da mladi iz većih gradova u Srbiji najveću soijalnu distancu imaju prema obolelima od HIV/AIDS (78%), LGBT populaciji (73%) i prema migrantima (61%); dok mladi iz Južne i Jugozapadne Srbije najveću socijalnu distancu imaju prema obolelima od HIV/AIDS (96%), LGBT populaciji (92%) i prema izbeglicama i migrantima (između kojih ne prave razliku – po 77% imaju distancu mladi iz Jugozapadne Srbije, odnosno, po 82% mladi iz Južne Srbije). Ono što je posve pogrešno je to što se ekstremizam  na određen način opradava određenim idealima. U samoj srži cele priče oko ovog fenomena leže osovni problemi nerazumevanja i neprihvatanja različitosti na vise nivoa o kojima se mora razgovarati i o kojima je potrebno obrazovati se radi prevencije stvaranja i ukorenjivanja ekstremizma.